Tot vorig jaar zomer werkte ik voor een organisatie met de slogan ‘denk groter’. In mezelf dacht ik altijd ‘begin klein’. Ik ben niet van groots en meeslepend. Ik hoef geen B&B in het buitenland -ook niet echt origineel meer- of naar de andere kant van de wereld te reizen om geluk of mezelf te vinden. Vriendlief kent me beter dan wie ook, hem houd ik niet voor de gek.
Dit jaar ga ik meer aandacht hebben voor het kleine en positieve. Niet altijd makkelijk, maar zoals mijn moeder zegt: wie het kleine niet eert, is het grote niet wéérd. Dus vanaf nu maandelijks de kleine geluksmomenten, de dingen die goed gaan, de dingen waar ik blij van word en de dingen die gewoon leuk zijn om te melden.
Januari: een hyperactive eekhoorn in de Efteling. Een roodborstje dat voor me op een muurtje landt op het moment dat ik zeg ‘even stoppen’. Complimenten van een brugklasser dat ik spellen en lezen zo leuk maak. Echt luisteren naar anderen en het verschil kunnen maken. Een boodschap betaald voor twee meisje, die hun geld kwijt waren bij de supermarkt. Het is trouwens niet nodig om een heel mediacircus hiervoor op te trommelen hoor; ik houd het liever onder ons😉. Lieve woorden per app van de vakantie-oppas van Tazzy. Na ruim twee maanden aan slapeloze nachten eindelijk met medicatie vrijwel een hele nacht door kunnen slapen. Je weet pas wat je mist als het er niet is. Oké, De Dijk had daarbij ‘slapen’ niet als onderwerp, maar het komt op hetzelfde neer. Met vriend knus op de bank de Dakar gekeken. Het enige ‘sportprogramma’ dat we elk jaar volgen. Zaterdagochtenden: uitslapen, croissantje, zachtgekookt eitje en cappuccino. Interesse in mijn gezondheid door de kinderen die ik begeleid. Ze vroegen allemaal -toen ik ze weer zag na twee dagen ziek te zijn geweest- hoe het met me ging en of ik weer beter was. Zo lief. Kaartjes met mooie woorden van twee collega’s die afscheid namen. Uiteten met goede vrienden. Nog steeds pareltjes van foto’s tegen komen in het archief van mijn vader.
Onze eerste stop is op een parkeerplaats bij een oorlogsmonument met uitzicht op Ben Nevis (Ben=berg, voor het geval je dat nog niet wist. Hoogte Ben Nevis: 1344 m). Het Commando Memorial is een monument ter nagedachtenis aan de gevallen Britse commando’s tijdens de tweede wereldoorlog. Het monument wordt gevormd door drie bronzen beelden, in detail uitgewerkt en kijkend naar de bergen van Ben Nevis. Vlakbij ligt de Garden of Remembrance. Een cirkel met foto’s, poppy flowers (klaprozen) en teksten ter nagedachtenis aan gesneuvelde commando’s na de Tweede Wereldoorlog. Indrukwekkend. Jonge leeftijden. Terwijl er ‘en masse’ foto’s worden gemaakt, zoek ik een rustig plekje. Met mijn rug naar het monument en mijn gezicht in de zon. Ik heb deze plaats jaren geleden bezocht en het zit nog in mijn geheugen gegrift.
Na een fotostop bij het sluizencomplex van het Caledonisch Kanaal -Neptune’s staircase- rijden we naar Fort William voor een shopstop (zeg dat laatste woord eens tien keer achter elkaar). Deze stad heeft zich ontwikkeld rond verschillende strategische forten, waar tegenwoordig niet zo veel meer van over is. Het schijnt dat de naam William van onze stadhouder Willem III afkomt.
Naarmate we dichter bij Bridge of Orchy komen, verandert het landschap. Hoge woeste bergen maken plaats voor lage, moerassige gebieden met glooiende groene heuvels. Ondertussen is het 14.00u voordat we beginnen aan onze wandeling. De zon staat hoog aan de hemel. 30 graden. Ongekend voor Schotse begrippen. Een aantal medereizigers besluit niet te gaan wandelen in deze hitte. Verstandig. Mijn verstand is al aangetast door de warmte.
Onze eerste stop is het meest gefotografeerde kasteel van Schotland: Eilean Donan Castle. Het kasteel -stammend uit de 13e eeuw en één van de verdedigingswerken van Alexander II tegen de Denen- werd door een Engels oorlogsschip vernietigd nadat het een Jacobitisch bolwerk werd in 1719. In 1913 kocht kolonel MacRae-Gilstrap het -gevalletje ‘Bouwval gezocht’; wat zou hij ervoor hebben betaald?- en heeft het opgekalefaterd. Fotograferen/filmen is verboden. Toch zijn er mensen die ineens geen Engels meer kunnen lezen. Laat je overigens niet afschrikken door de busladingen toeristen. Het is zeker de moeite waard om er een kijkje te nemen.
We vervolgen onze weg naar het immens populaire eiland Skye. Doordat er een festival plaatsvindt -geen idee welk- kunnen we maar 1 nacht daar blijven en wordt ons oorspronkelijke programma aangepast. We bezoeken Portree, ofwel ‘Haven van de Koning’; de naam is ontleent aan Jacobus V die er in 1540 een bezoek bracht. Voor het geval je dit wilde weten. En als je dat niet wilde, weet je het nu toch. We starten met een korte pitstop bij de openbare toiletten. Met minstens 20 dames voor me duurt het wat langer dan kort. Als iedereen is geweest, maken we een wandeling van zo’n 6 kilometer.
Ook nu zijn de weergoden ons goed gezind. Het is een graad of 20, droog en de zon piept af en toe door de wolken heen. Als echte toeristen maken we foto’s van de pastelkleurige huisjes in de haven. We lopen over een smal pad door 50 tinten groen langs de kust. Het water is helder. Op een gegeven moment maken we een steile klim omhoog. Met een ontploft hoofd en klotsende oksels kom ik -niet als laatste- boven op de ‘berg’ aan. Chapeau Marieke. You did it! Mijn hoogtevrees wordt steeds minder.
We rijden naar het King Arms Hotel in Kyleakin. Na onze spullen te hebben gedropt in de hotel(zolder)kamer genieten we buiten op een bankje nog wat van de zon. En de rust. En de stilte. Even geen massatoerisme. Heerlijk. Hoor ik je trouwens vragen hoe het met de insectenbeten is? Goed dat je het vraagt. Was het al bijna vergeten. De plekken trekken weg. Gelukkig.
Na het ontbijt rijden we 1,5 uur voor koek, koffie/thee en wc bij The Old Inn in Gairloch en beginnen daarna aan The Flowerdale Walk van zo’n 8,5 kilometer. Zeker een aanrader. Gevarieerd. Langs Loch Gairloch. Door bossen. Naar de Flowerdale Waterfall. We kunnen weer kiezen: makkelijke of moeilijke weg. Een aantal reisgenoten kiest meteen voor makkelijk. Mijn comfortzone delft opnieuw het onderspit. Er zijn wel een paar pittige klimmen -of ligt dat aan mij? De rest lijkt het gemakkelijker af te gaan- maar het is de moeite waard. We maken de afdaling over een smal pad met waterstroompjes. Nog niet zo erg dat je er natte voeten van krijgt.
Verderop moeten we ons een weg banen door 1,5 metershoge varens. Het pad is nauwelijks meer zichtbaar. Avontuurlijk. Ik houd mijn wandelstok omhoog zodat anderen mij nog zien. Volgende keer een oranje vlaggetje eraan vastbinden en een kapmes meenemen. Als ik maar niet door een vijandige Haggis naar beneden wordt getrokken en wordt meegesleurd. Oké Marieke, iets te veel Scifi gekeken? Verder lopen we nog over paden die in modderpoelen zijn veranderd, maar ik houd droge voeten.
verblijven. Het is -volgens onze Capitool reisgids- één van de mooiste plaatsen aan de westkust. In 1788 werd het als vissershaven gebouwd. Tegenwoordig is de voornaamste activiteit de veerdienst naar Stornoway. Ik vind het een leuk plaatsje. In een souvenirswinkeltje koop ik voor mijn broertje -oké 41 jaar is niet echt meer ‘tje’, maar hij is altijd nog jonger dan ik- en een goede vriendin onderzetters met afbeeldingen van schapen en toepasselijke teksten. Mijn oudste broer mag zich gelukkig prijzen, want hij krijgt een nieuw huisdier om voor te zorgen: een Wild Hairy Haggis. Tot slot vullen we onze voorraad Smidge aan -ook te gebruiken tegen muggen, paardenvliegen en teken; net die ene dag dat ik het niet had gebruikt, werd ik lek geprikt. Nog even een drankje op een overdekt terras bij de haven en dan is het weer tijd voor het diner in het hotel. Morgen verlaten we het hier en rijden naar The Isle of Skye. 
In een wolk van Midges -little nasty beasties- sta ik op een trapje naast 
Als ik de bus instap, zie ik dat mijn cadeautjes voor onze reisleidster niet meer op het dashboard liggen. Mooi. Ze heeft ze gevonden. Onze volgende stop is in de buurt van Durness voor een wandeling van zo’n 7 kilometer in de miezerregen door het woeste Schotse heidelandschap. Regenjas aan en gaan. Toch zijn er meerdere reisgenoten die er niet aan beginnen. Voor mij is opgeven geen optie. We starten weer met een -langdurige- klim; ik zal nooit een bergbeklimmer worden. Het is een desolaat gebied. Afgezien van onze voetstappen op het grindpad, de tikkende regen op mijn capuchon en zo heel af en toe een vogel hoor ik…niets. Heerlijk. Als het even windstil is, duiken de Midges echter weer op. Ze vinden aan de zijkant van mijn gezicht nog onbeschermde plekjes. Krengen. Aan het eind van de wandelroute bevindt zich Smoo Cave, een door de zee uitgeslepen grot. Hoe die er van binnen uit ziet? Geen idee. Ik kan je wel vertellen hoe de wc in de buurt eruit ziet; die bewaakt wordt door de Midges. We zijn doorweekt tot de onderbox, ik heb het koud en we hebben allebei behoefte aan iets warms te drinken. In het hotel waar de bus geparkeerd staat, drinken we koffie en thee. Geen kuukske. Ik merk dat mijn bovenarm en elleboog erg warm aan voelen. Op beide plekken ben ik gisteren gestoken door een insect. Er wordt een reisgenoot bij geroepen; zij heeft een apparaat dat een soort stroomstootjes afgeeft en wat de jeuk zou verminderen. Ik ben benieuwd.
Onze laatste stop vandaag is ‘The Royal Hotel’ in Ullapool. Is het net zo koninklijk als dat het klinkt? Jazeker! We hebben een ruime tweepersoonskamer met zelfs nog een extra slaapkamer. Hier verblijven we de komende twee nachten. Super. Eigenlijk zouden we hier één nacht slapen en dan twee op Skye, maar vanwege een festival op dat eiland zijn alle hotels volgeboekt en kunnen we daar maar één nacht blijven. In dit geval helemaal niet erg. Bij het diner vraagt de reisgenoot of haar interventie al wat heeft geholpen. Nee, sorry. Inmiddels zijn de plekken nog groter geworden. Mijn arm is ook stijf. Allergische reactie sluit ik niet uit. “Morgenmiddag kunnen we naar een arts”, zegt de reisleidster. Zolang ik me prima voel en niet op de grond lig met een opgezwollen gezicht, denk ik dat het niet nodig is. Wat ik wel nodig heb? IJs. Om te koelen. Dus zit ik later in de bar met een doek vol ijsklontjes op mijn arm. Morgen zien we wel weer verder.
In een restaurantje koop ik een cappuccino-to-go terwijl vriendlief Rob zich vergaapt aan de uitgestalde whisky’s. Hij ziet een betaalbare -dat whisky wordt geproduceerd in Schotland betekent niet dat ze er ook goedkoper zijn dan in Nederland; de Engelsen willen er ook nog aan verdienen -maar krijgt bij de kassa te horen dat voor 12.00u er geen whisky mag worden verkocht. Het is namelijk zondag. Balen.
We lopen de verbindingsweg over tussen het Harray Loch en Stennes Loch en als we dan de weg oversteken en langs het Stennes Loch lopen, komen we vanzelf bij de Ring of Brodgar. Oorspronkelijk stonden hier 60 stenen, maar er zijn er nog 36 van over. Ze dateren tussen 2500-3000 v. Chr. Ik vraag me altijd af hoe ze die immense stenen recht hebben kunnen zetten. Ze groeien niet uit de grond. Ik raak ze in ieder geval niet aan. Ik blijf liever in deze tijd.
Na de wandeling brengen we een bezoek aan de plaats Kirkwall. Iedereen gaat zijn/haar weg. Rob en ik lopen naar de ruïnes van de Bishop Palace & Earls Palace. Daarna wandelen we nog wat langs de graven achter de Magnus Kathedraal. Ik heb iets met oude grafzerken. We struinen door de winkelstraatjes en Rob ziet dan een Whisky die op Orkney wordt geproduceerd (Scapa) en die nog goedkoper is dan op de boot van DFDS met taxfree prijzen. Kopen! Het meest bijzondere vind ik dat hij het in een kledingwinkel kan kopen (woolen mill). We eindigen ons bezoek aan Kirkwall met een drankje op het terras aan de haven. Niet te veel alcohol, want we moeten nog een wandeling van 3,5 kilometer.
Op aandringen van Winston Churchill werden hierna door Italiaanse krijgsgevangenen de zogenoemde ‘Churchill Barriers’ aangelegd -waaronder schepen die deels uit het water steken- waardoor de oostelijke route werd geblokkeerd. Op de terugweg naar het voetveer maakt onze buschauffeur nog een fotostop in de buurt van zo’n barrière.
