Met een plaatselijke touringcar -Schotten hebben beduidend kortere benen dan wij Nederlanders- en Schotse chauffeur worden we van het hotel naar het plaatsje John o’ Groates gereden. Op één of andere manier doet deze naam me aan geiten denken. Rrraaarrr. Schijnbaar heeft het dorp zijn naam te danken aan een Hollander: Jan de Groot. Nee, niet die van de Bossche Bollen. Deze Jan verwierf in 1496 het veerrecht tussen Schotland en de Orkney-eilanden van koning hupseflups -voor degene die ook nog echt de naam van deze koning willen weten: Jacobus IV van Schotland. In de haven stappen we uit de bus en gedragen ons meteen als toeristen. Ik maak snel een paar foto’s van de ‘plaatsnaampaal’ -waar komen al die stickers vandaan? -en gekleurde huizen voordat 38 reisgenoten in beeld komen. 
In een restaurantje koop ik een cappuccino-to-go terwijl vriendlief Rob zich vergaapt aan de uitgestalde whisky’s. Hij ziet een betaalbare -dat whisky wordt geproduceerd in Schotland betekent niet dat ze er ook goedkoper zijn dan in Nederland; de Engelsen willen er ook nog aan verdienen -maar krijgt bij de kassa te horen dat voor 12.00u er geen whisky mag worden verkocht. Het is namelijk zondag. Balen.
Met het voetveer varen we naar Orkney -de eilandbewoners benadrukken hun betrekkelijke zelfstandigheid door te spreken van Orkney en niet de Orkney eilanden- en stappen daar weer in een andere touringcar (net zo weinig beenruimte). We rijden naar ‘The heart of Neolithic Orkney’ op het eiland dat ‘Mainland’ heet. Onderweg valt op dat er nauwelijks bomen zijn -yes, eindelijk verlost van de eikenprocessierups- wel struiken, heuvels en velden met (hoog)gras en bloemen.
Na koffie/thee en het mega calorierijke Schotse Shortbread beginnen we aan onze wandeling van zo’n 4 kilometer around The Ness of Brodgar. We starten bij de Standing Stones of Stennes. Dit is een steencirkel oorspronkelijk bestaand uit 12 grote stenen, opricht rond 3000 v. Chr. en dus nog ouder dan Stonehenge. Niet ver van deze Stones of Stennes zijn de resten gevonden van zo’n 13 gebouwen uit dezelfde tijd.
We lopen de verbindingsweg over tussen het Harray Loch en Stennes Loch en als we dan de weg oversteken en langs het Stennes Loch lopen, komen we vanzelf bij de Ring of Brodgar. Oorspronkelijk stonden hier 60 stenen, maar er zijn er nog 36 van over. Ze dateren tussen 2500-3000 v. Chr. Ik vraag me altijd af hoe ze die immense stenen recht hebben kunnen zetten. Ze groeien niet uit de grond. Ik raak ze in ieder geval niet aan. Ik blijf liever in deze tijd.
Na de wandeling brengen we een bezoek aan de plaats Kirkwall. Iedereen gaat zijn/haar weg. Rob en ik lopen naar de ruïnes van de Bishop Palace & Earls Palace. Daarna wandelen we nog wat langs de graven achter de Magnus Kathedraal. Ik heb iets met oude grafzerken. We struinen door de winkelstraatjes en Rob ziet dan een Whisky die op Orkney wordt geproduceerd (Scapa) en die nog goedkoper is dan op de boot van DFDS met taxfree prijzen. Kopen! Het meest bijzondere vind ik dat hij het in een kledingwinkel kan kopen (woolen mill). We eindigen ons bezoek aan Kirkwall met een drankje op het terras aan de haven. Niet te veel alcohol, want we moeten nog een wandeling van 3,5 kilometer.
Deze wandeling is bij Orphir Bay. We beginnen bij ‘The Earl’s Bu & Church‘. Orphir Chuch -ook St. Nicholas’s Church- is een ruïne van een 12 eeuwse, ronde kerk. De vorm van de kerk zou afkomstig zijn van de Heilige Grafkerk in Jeruzalem. Kruisvaarders wilden graag een kopie van deze kerk in hun eigen land. The Earl’s Bu zouden de resten zijn van een ‘Drinking hall’.
We lopen over het kerkhof en langs de kustlijn met een prachtig uitzicht over Scapa Flow. Deze baai heeft een belangrijke rol gespeeld tijdens de 1e en 2e Wereldoorlog en was van 1904 tot 1956 de thuisbasis van de Britse Vloot. Op 16 juni 1919 werd op bevel van de eigen commandant de Duitse vloot -die hier voor anker lag- tot zinken gebracht om te voorkomen dat ze in Engelse handen zouden vallen. Vele zijn vervolgens in de jaren 20 geborgen, zo’n 8 stuks dienen tegenwoordig nog als duiklocatie. Op 14 oktober 1939 werden twee Duitse torpedo’s op het slagschip HMS Royal Oak, die in Scapa Flow lag, afgevuurd waarbij 833 opvarenden omkwamen.
Op aandringen van Winston Churchill werden hierna door Italiaanse krijgsgevangenen de zogenoemde ‘Churchill Barriers’ aangelegd -waaronder schepen die deels uit het water steken- waardoor de oostelijke route werd geblokkeerd. Op de terugweg naar het voetveer maakt onze buschauffeur nog een fotostop in de buurt van zo’n barrière.
Als we aan het eind van de middag de boot op gaan, is het erg bewolkt en het waait flink. Eigenlijk is het te koud om op het dek te gaan zitten. Toch doen we het. Niet snel na vertrek worden we door een bemanningslid gewezen op meerdere zeehonden. Wat een geluk!
Writing Happy 